*ﻭﻗﺘﯽﮔﺮﯾﺒﺎﻥﻋﺪﻡﺑﺎﺩﺳﺖﺧﻠﻘﺖﻣﯽﺩﺭﯾﺪﻭﻗﺘﯽﺍﺑﺪﭼﺸﻢﺗﻮﺭﺍﭘﯿﺶﺍﺯﺍﺯﻝﻣﯽﺁﻓﺮﯾﺪﻭﻗﺘﯽﺯﻣﯿﻦ ﻧﺎﺯ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻭﻗﺘﯽﻋﻄﺶ ﻃﻌﻢﺗﻮ ﺭﺍﺑﺎ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢﻣﯽ ﭼﺸﯿﺪﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﭼﺸﻤﺖ ﺷﺪﻡ ﻧﻪ ﻋﻘﻞ ﺑﻮﺩ ﻭﻧﻪ ﺩﻟﯽﭼﯿﺰﯼﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢﺍﺯﺍﯾﻦﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽﻭﻋﺎﻗﻠﯽﯾﮏﺁﻥ ﺷﺪ ﺍﯾﻦﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻥ ﺩﻧﯿﺎ ﻫﻤﺎﻥﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮﺩﺁﻥﺩﻡﮐﻪﭼﺸﻤﺎﻧﺖﻣﺮﺍﺍﺯﻋﻤﻖﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺑﻮﺩﻭﻗﺘﯽﮐﻪﻣﻦﻋﺎﺷﻖﺷﺪﻡﺷﯿﻄﺎﻥﺑﻪﻧﺎﻣﻢ ﺳﺠﺪﻩ ﮐﺮﺩﺁﺩﻡ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺗﺮ ﺷﺪ ﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﺳﺠﺪﻩﮐﺮﺩﻣﻦﺑﻮﺩﻡﻭﭼﺸﻤﺎﻥﺗﻮﻧﻪﺁﺗﺸﯽﻭﻧﻪﮔﻠﯽﭼﯿﺰﯼﻧﻤﯽﺩﺍﻧﻢﺍﺯﺍﯾﻦﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽﻭﻋﺎﻗﻠﯽ*************

ﺑﺎ ﺗﻮ ...
ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﻧﮑﻨﻢ..........................ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ
ﯾﺎ ﻧﺰﻧﻢ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﻫﻮﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ....................ﺩﻝ ﺑﮑﻨﻢ
ﯾﺎ ﻧﮑﻨﻢ
ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺍﻝ ﺑﯿﺠﻮﺍﺏ.......................ﭘﻨﺎﻩ ﺑﻪ
ﺁﯾﻨﻪ ﻣﯿﺒﺮﻡ
ﺧﯿﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺧﻮﺩﻡ......................ﻣﯿﭙﺮﺳﻢ
ﺍﺯ ﮐﯽ ﺑﮕﺬﺭﻡ
ﯾﻪ ﺳﻮﯼ ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﺗﻮﯾﯽ...................ﯾﻪ ﺳﻮﯼ
ﺍﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﻣﻨﻢ
ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﺎ.....................ﺗﻮ ﺑﺸﮑﻨﯽ
ﻣﻦ ﻣﯿﺸﮑﻨﻢ
ﻧﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻪ ﺩﻝ ﺑﺮﯾﺪ...................ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ
ﻣﯿﺸﻪ ﺩﻝ ﺳﭙﺮﺩ
ﻧﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻮﻧﺪ................ﻧﻪ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ
ﺗﻮ ﻣﯿﺸﻪ ﻣﻮﻧﺪ
ﻫﺠﻮﻡ ﺑﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻦ...............ﻫﻢ
ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ
ﺭﺍﻩ ﺳﻔﺮ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﺳﺖ....................ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ
ﻣﯿﭙﺮﺳﻢ ﺑﮕﻮ
ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺭﻭ ﺑﺒﯿﻦ..............ﻫﻢ
ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ
ﺭﺍﻩ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﺗﻮ ﮐﺠﺎﺳﺖ......................ﻣﻦ ﺍﺯ ﺗﻮ
ﻣﯿﭙﺮﺳﻢ ﺑﮕﻮ
ﺗﻮ ﺑﺎﻝ ﺑﺴﺘﻪ ﯼ ﻣﻨﯽ.......................ﻣﻦ ﺗﺮﺱ
ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﻡ
ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻋﺸﻖ..........................ﺍﺯ ﺍﯾﻦ
قفس من چه کنم.

ﺷﺐﯾﻠﺪﺍﺳﺖ؛ ﺷﺒﻰﮐﻪ ﺩﺭﺁﻥ ﺍﻧﺎﺭﻣﺤﺒﺖ ﺩﺍﻧﻪ
ﻣﻰﺷﻮﺩﻭﺳﺮﺧﻰﻋﺸﻖﻭﻋﺎﻃﻔﻪ،ﻧﺜﺎﺭ
ﮐﺎﺳﻪﻫﺎﻯﻟﺒﺮﯾﺰ ﺍﺯﺷﻮﻕﻣﺎ؛ ﺷﺒﻰﮐﻪ ﺩﺍﻏﻰ
ﻧﮕﺎﻩﻫﺎﻯﺯﯾﺒﺎﻯﺑﺰﺭﮒﺗﺮﻫﺎﺩﺭﭼﺸﻤﺎﻥ
ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺍﻭﺝ ﻣﻰ ﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﻻ ﻣﻰ ﺭﻭﺩ.شب یلدا مبارک

.
ﺩﺭﺣﻀﻮﺭﺧﺎﺭﻫﺎﻫﻢﻣﯿﺸﻮﺩﯾﮏﯾﺎﺱﺑﻮﺩ،
ﺩﺭ ﻫﯿﺎﻫﻮﯼ ﻣﺘﺮﺳﮑﻬﺎ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﻮﺩ
ﻣﯿﺸﻮﺩﺣﺘﯽﺑﺮﺍﯼﺩﯾﺪﻥﭘﺮﻭﺍﻧﻪﻫﺎ،ﺷﯿﺸﻪ
ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺕ ﯾﮏ ﻣﺘﺮﻭﮐﻪ ﺭﺍ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺑﻮﺩ
ﺩﺳﺖﺩﺭﺩﺳﺖﭘﺮﻧﺪﻩ،ﺑﺎﻝﺩﺭﺑﺎﻝ،ﻧﺴﯿﻢ
ﺳﺎﻗﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﺮﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﺸﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺱ ﺑﻮﺩ
ﮐﺎﺵﻣﯿﺸﺪﺣﺮﻓﯽﺍﺯ"ﮐﺎﺵﻣﯿﺸﺪ"ﻫﻢ
ﻧﺒﻮﺩ،ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮﺩﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﻮﺩﻭﻋﺸﻖ ﺑﻮﺩﻭ
ﯾﺎﺱ

bavar nakon tanhaei@ ra
....................##....................
hendevaney royahayetan shirin
anar movafaghiy@hayetan por daneh
pesteye khateratetan khandan
gheseye zendegitan khosh & omretan chon yalda boland
baad
**yalda pishapish mobarak**

:
ﻣﺮﺣﻮﻡﮐﻞﺍﺣﻤﺪﺁﻗﺎ)ﮐﺮﺑﻼﯾﯽﺍﺣﻤﺪﻣﯿﺮﺯﺍ
ﺣﺴﯿﻨﻌﻠﯽﺗﻬﺮﺍﻧﯽ(ﻧﻘﻞﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪﮐﻪ:»
ﺭﻭﺯﯼﺟﻨﺎﺏﺷﯿﺦﺭﺟﺒﻌﻠﯽﺧﯿﺎﻁﺑﻪﻣﻦ
ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ:ﺩﺭﻋﺎﻟﻢﻣﻌﻨﺎ،ﺭﻭﺡﺧﻮﺍﺟﻪﺣﺎﻓﻆ
ﺷﯿﺮﺍﺯﯼﺭﺍﻣﺸﺎﻫﺪﻩﮐﺮﺩﻡﮐﻪﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻨﺒﺴﻂ
ﺑﻮﺩ.ﺧﻮﺍﺟﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﺷﯿﺮﺍﺯﯼ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ
ﮔﻔﺖ:ﻣﻦﻏﺰﻝﺷﺎﻩﺷﻤﺸﺎﺩﻗﺪﺍﻥﺭﺍ،ﺩﺭ
ﻭﺻﻒﻣﺎﻩﻣﻨﯿﺮﺑﻨﯽﻫﺎﺷﻢﺣﻀﺮﺕ
ﺍﺑﻮﺍﻟﻔﻀﻞﺍﻟﻌﺒﺎﺱ ﻋﻠﯿﻪﺍﻟﺴﻼﻡ ﺳﺮﻭﺩﻡ.ﻭ ﺍﺯ
ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺑﻮﺩ«.
ﺷﺎﻩ ﺷﻤﺸﺎﺩ ﻗﺪﺍﻥ،ﺧﺴﺮﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺩﻫﻨﺎﻥ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﮋﮔﺎﻥ ﺷﮑﻨﺪ ﻗﻠﺐ ﻫﻤﻪ ﺻﻒ ﺷﮑﻨﺎﻥ
ﻣﺴﺖ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﻧﻈﺮ ﺑﺮ ﻣﻦِ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ
ﮔﻔﺖ ﺍﯼ ﭼﺸﻢ ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﻤﻪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ
ﺗﺎ ﮐﯽ ﺍﺯ ﺳﯿﻢ ﻭ ﺯﺭﺕ ﮐﯿﺴﻪ ﺗﻬﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ
ﺑﻨﺪﻩ ﻣﻦ ﺷﻮ ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭ ﺯ ﻫﻤﻪ ﺳﯿﻢ ﺗﻨﺎﻥ
ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺫﺭﻩ ﻧﺌﯽ،ﭘﺴﺖ ﻣﺸﻮ،ﻣﻬﺮ ﺑﻮﺭﺯ
ﺗﺎ ﺑﺨﻠﻮﺗﮕﻪ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺭﺳﯽ ﭼﺮﺥ ﺯﻧﺎﻥ
ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻥ ﺗﮑﯿﻪ ﻣﮑﻦ ﻭﺭ ﻗﺪﺣﯽ ﻣِﯽ ﺩﺍﺭﯼ
ﺷﺎﺩﯼ ﺯﻫﺮﻩ ﺟﺒﯿﻨﺎﻥ ﺧﻮﺭ ﻭ ﻧﺎﺯﮎ ﺑﺪﻧﺎﻥ
ﭘﯿﺮ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﮐﺶ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺭﻭﺍﻧﺶ ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺩ
ﮔﻔﺖ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺻﺤﺒﺖ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﺷﮑﻨﺎﻥ
ﺩﺍﻣﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﺭ ﻭ ﺯ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﮕﺴﻞ
ﻣﺮﺩ ﯾﺰﺩﺍﻥ ﺷﻮ ﻭ ﻓﺎﺭﻍ ﮔﺬﺭ ﺍﺯ ﺍﻫﺮﻣﻨﺎﻥ
ﺑﺎ ﺻﺒﺎ ﺩﺭ ﭼﻤﻦ ﻻﻟﻪ،ﺳﺤﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ
ﮐﻪ ﺷﻬﯿﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺍﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﮐﻔﻨﺎﻥ
ﮔﻔﺖ ﺣﺎﻓﻆ ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ ﻣَﺤﺮﻡ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺯ ﻧﻪ ﺍﯾﻢ
ﺍﺯ ﻣﯽ ﻟﻌﻞ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﮐﻦ ﻭ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺩﻫﻨﺎﻥ
»ﺣﺎﻓﻆ«

دلم گرفته آسمون ، نمی تونم گریه کنم
شکنجه می شم از خودم ، نمی تونم شکوه کنم
انگاری کوه غصه ها رو سینه من اومده
باز داره باورم می شه ، خنده به من نیوموده
دلم گرفته آسمون از خودتم خسته ترم
تو روزگار بی کسی یه عمره که در به درم
حتی صدای نفسم ، می گه که توی قفسم
من واسه آتیش زدن یه کوله بار شب بسم
دلم گرفته آسمون ، یه کم منو حوصله کن
نگو که از این روزگار ، یه خورده کمتر گله کن
منو به بازی می گیرن عقربه های ساعتم
برگه تقویم می کنه لحظه به لحظه لعنتم
آهای زمین نچرخ تا آروم بگیره یه آدم شکسته تن
خدا خودت به داد این بنده رو سیاهت برس، خدا جونم بیشتر از هر موقع بهت نیاز دارم

نازم آن آموزگاری را که در یک نصف روز / دانش‌آموزان عالم را همه دانا کند ابتدا قانون آزادی نویسد بر زمین / بعد از آن با خون هفتاد و دو تن امضا کند

ﺗﺎ ﮐﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﮐﺸﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻏم ﺑﯽ ﻫﻤﻨﻔﺴﯽ ﺗﺎ ﮐﻪ ﺧﻔﺘﯿﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﯾﻢ ﻫﻤﻪ ﯾﺎﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﻗﺪﺭ ﺁﻥ ﺷﯿﺸﻪ ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺷﮑﺴﺖ

ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ .... ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﻝ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﯼ ﭘﮋﻣﺮﺩ ﭼﺮﺍ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﺩﺭﻭﻥ ﭘﯿﻠﻪ ﺍﺵ ﺍﻓﺴﺮﺩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﺮﺍ ﺑﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﯽ ﻫﻤﺰﺑﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺩﻝ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﺰﺍﺭ ﻣﻦ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﺠﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﺦ ﺑﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ ﮐﺠﺎ ﺁﻭﺍﺯﻩ ﺩﺭﺩﻡ ﺯﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ!

__________________ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﺖ ﺑﻪﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ ﺩﻟﺖ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﺩﻝ ﺧﺴﺘﻪﯼ ﻣﺎﺳﺖ ﺩﻝ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﻭ ﻧﻮﺷﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭﻧﻮﺷﺘﯽ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺑﻨﻮﯾﺲ ﺑﻨﻮﯾﺲ ﻫﺮ ﭼﻪﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺍﻭﻣﺪ ﺑﺪ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻭﺑﺪﺗﺮ ﺍﻭﻣﺪ ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﭼﺎﺭﯾﻢﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻤﺎﺭﯾﻢﺑﻨﻮﯾﺲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻓﺮﺍﺭﯾﻢ ﺗﻮﯼ ﺍﯾﻦﭘﺎﯾﯿﺰ ﺑﺪ ﻓﮑﺮ ﺑﻬﺎﺭﯾﻢ ﺩﺳﺖ ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﺍﺯﺑﺲ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﺁﺑﻠﻪ ﺯﺩ ﺑﺲ ﮐﻪﺩﻭﯾﺪﻡ ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺧﺒﺮ ﮐﻦ ﭼﺮﺍﺍﻭﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺗﻮﯾﯽ ﻣﻦ ﻧﺮﺳﯿﺪﻡ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺍﺯﺷﮑﻨﺠﻪ ﺯﺍﺭ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﺍﺯ ﻏﺒﺎﺭ ﺑﯽ ﺳﻮﺍﺭﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﺎﺯﻩﺩﯾﺪﯼ ﺑﺎﺩﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺩﺭﯾﺎ ﮐﺸﯿﺪﯼﺑﻨﻮﯾﺲ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻋﺸﻘﻮ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯿﻢ ﺣﺮﻑ ﺧﺎﻟﯽﺯﺩﯾﻢ ﻭ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﺑﺎﺧﺘﯿﻢ ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺗﻮﺧﻮﻧﻤﻮﻥ ﻏﺮﯾﺒﯿﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺭ ﻭﺩﺭ ﻓﺮﯾﺒﯿﻢ ﺑﮕﻮ ﺍﺯ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﭼﺎﺭﯾﻢﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻤﺎﺭﯾﻢ ﺩﻝﺩﺭﯾﺎ ﺭﻭ ﻧﻮﺷﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻭ ﻧﻮﺷﺘﯽ ﺩﻝ ﻣﺎﺭﻭ ﺑﻨﻮﯾﺲ

ﺩﺳﺖ ﺧﯿﺎﻝ ﺻﻮﺭﺕ ﺷﺎﺩ ﺗﻮﺭﺍ ﻧﻘﺶ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﺮ ﻟﺒﺎﻧﺖ ﻫﻮﺱ ﻣﺴﺘﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻋﻄﺶ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺗﻮﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﻭﮔﻔﺖ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺩﻟﺖ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺩﯾﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻩ ﻧﮕﻬﯽ ﺗﺸﻨﻪ ﻭ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ ﺭﻓﺘﯽ ﻭ ﺩﺭﺩﻝ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﺠﺎﯼ ﻋﺸﻘﯽ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﻭ ﺩﺭﺩ ﻧﮕﻬﯽ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ ﺍﺷﮏ ﺣﺴﺮﺗﯽ ﯾﺦ ﺯﺩﻩ ﺩﺭ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺳﺮﺩ

ﺣﺪﻭﺩﺩﻭﯾﺴﺖﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩﺳﺎﻝﭘﯿﺶ ﺍﺯﻣﯿﻼﺩ ﺩﺭ ﭼﯿﻦﺑﺎﺳﺘﺎﻥﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩﺍﯼﺗﺼﻤﯿﻢﺑﻪﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮔﺮﻓﺖ… ﺑﺎﻣﺮﺩﺧﺮﺩﻣﻨﺪﯼﻣﺸﻮﺭﺕﮐﺮﺩﻭﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖﺗﻤﺎﻡﺩﺧﺘﺮﺍﻥﺟﻮﺍﻥﻣﻨﻄﻘﻪﺭﺍﺩﻋﻮﺕ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﺪ. ﻭﻗﺘﯽﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭﭘﯿﺮﻗﺼﺮﻣﺎﺟﺮﺍﺭﺍﺷﻨﯿﺪ ﺑﺸﺪﺕﻏﻤﮕﯿﻦﺷﺪ،ﭼﻮﻥﺩﺧﺘﺮﺍﻭﻣﺨﻔﯿﺎﻧﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺩﺧﺘﺮﺵﮔﻔﺖﺍﻭﻫﻢﺑﻪﺁﻥﻣﻬﻤﺎﻧﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﻓﺖ. ﻣﺎﺩﺭﮔﻔﺖ:ﺗﻮ ﺷﺎﻧﺴﯽﻧﺪﺍﺭﯼ ﻧﻪﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪﯼ ﻭ ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﯾﺒﺎ. ﺩﺧﺘﺮﺟﻮﺍﺏﺩﺍﺩ:ﻣﯽﺩﺍﻧﻢﻫﺮﮔﺰﻣﺮﺍﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ،ﺍﻣﺎ ﻓﺮﺻﺘﯽﺍﺳﺖ ﮐﻪﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺭﻭﺯﻣﻮﻋﻮﺩﻓﺮﺍﺭﺳﯿﺪ ﻭﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩﺑﻪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﮔﻔﺖ:ﺑﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﻣﯿﺪﻫﻢ، ﮐﺴﯽﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭﻋﺮﺽ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﮔﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ… ﻣﻠﮑﻪ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﭼﯿﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺩﺧﺘﺮﭘﯿﺮﺯﻥﻫﻢﺩﺍﻧﻪﺭﺍﮔﺮﻓﺖﻭﺩﺭﮔﻠﺪﺍﻧﯽ ﮐﺎﺷﺖ. ﺳﻪﻣﺎﻩﮔﺬﺷﺖ ﻭﻫﯿﭻﮔﻠﯽ ﺳﺒﺰﻧﺸﺪ،ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﺍﻩ ﮔﻠﮑﺎﺭﯼﺭﺍﺑﻪ ﺍﻭﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ،ﺍﻣﺎﺑﯽ ﻧﺘﯿﺠﻪﺑﻮﺩ، ﮔﻠﯽ ﻧﺮﻭﯾﯿﺪ. ﺭﻭﺯﻣﻼﻗﺎﺕﻓﺮﺍﺭﺳﯿﺪ،ﺩﺧﺘﺮﺑﺎﮔﻠﺪﺍﻥﺧﺎﻟﯽ ﺍﺵﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎﻧﺪ ﻭﺩﯾﮕﺮﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﻫﺮﮐﺪﺍﻡ ﮔﻞ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽﺑﻪ ﺭﻧﮕﻬﺎ ﻭ ﺷﮑﻠﻬﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺩﺭ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ _____________ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﯿﺪ. ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﮔﻠﺪﺍﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ ﺩﺧﺘﺮ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭ ﻫﻤﺴﺮ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﻠﺪﺍﻧﺶ ﻫﯿﭻ ﮔﻠﯽ ﺳﺒﺰ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩ:ﺍﯾﻦ ﺩﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻠﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﺭﺳﺎﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻫﻤﺴﺮﯼ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ“ :ﮔﻞ ﺻﺪﺍﻗﺖ” ﻫﻤﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﻡ ﻋﻘﯿﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ،ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﮔﻠﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺒﺰ ﺷﻮﺩ!

ﯾﻚ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖﺭﻭﯼ ﯾﻚ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺣﺴﺎﺱﻛﻪ ﺑﯿﻦ ﻣﻦﻭ ﺗﻮ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﯿﺮ ﺍﺣﺴﺎﺱﻋﺸﻖ ﺗﻮﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﻜﯽ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﺖ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖﺭﻭﺡ ﺗﻮ ﯾﻚ ﮔﻞ ﺳﺮﺥ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖﺣﺲ ﻣﻦﭼﻮﻥ ﯾﻚ ﻣﻮﺝﺩﺭ ﺗﺐ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺩﺭﯾﺎﺳﺖﺩﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﯼ ﺩﺳﺘﺖ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖﭼﺸﻢ ﺗﻮﺭﻧﮓ ﻗﺸﻨﮕﯽ ﺍﺳﺖﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ.

ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺷﺒﻬﺎﯼ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻧﻤﻮﺩ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺟﺎﺭﯾﺴﺖ ﺩﺭ ﺭﮔﻬﺎﯼ ﻋﻤﺮ ٬ ﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﭘﺮ ﭘﺮ ﻧﻤﻮﺩ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻭﺩ ﯾﮏ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻫﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﮐﺸﺖ ﻭ ﺳﻮﺧﺖ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﺎﻧﺪ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﯽ ﻧﻐﻤﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺳﺮﺩﯼ ﯾﮏ ﺁﻩ ﻧﯿﺰ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺗﻠﺦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﺮﺩ ٬ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺭﺷﻬﺎﯼ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﺭﻧﺠﻬﺎﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮐﺮﺩ ٬ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﻗﻬﺮ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺟﺎﻣﻬﺎﯼ ﺯﻫﺮ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺗﻠﺨﯽ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻫﺴﺖ ﻭ ﮐﻮﻩ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺗﮏ ﺩﺭﺧﺖ ﺩﺭﺩ ﻫﺴﺖ ﻭ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﺧﻔﺖ ٬ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻧﺪﺭ ﻣﺎﻭﺭﺍﯼ ﭘﻨﺠﺮﻩ ٬ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﻣﺪﻓﻮﻥ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻧﺪ ٬ ﺁﺭﺯﻭﺋﯽ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﻋﺸﻖ ﯾﺎﺭﯼ ﻧﯿﺴﺖ ٬ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺁﯾﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﺯﺍ ﻫﻢ ﺷﺎﻡ ﮐﺮﺩ ٬ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺒﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﻭ ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺪ ﻧﺎﻡ ﮐﺮﺩ!؟٬ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ٬ ﺑﯽ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻡ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ٬ ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ٬ ﺗﻨﯽ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﯾﺶ ٬ ﺁﻥ ﺗﻦ ﻭ ﺭﻭﺣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺁﺯﺭﺩﻣﺶ ٬ ﮐﺰ ﺗﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎﺋﯽ ﺟﺪﺍ ٬ ﺍﺯ ﺗﻨﯽ ﺑﺎ ﺑﻮﯼ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ ٬ ﺩﯾﺪﻡ ﺁﺭﯼ ﻫﺮ ﺗﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﺑُﻌﺪ ﺯﻣﺎﻥ ٬ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ ٬ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﺷﺪ ﻫﺮ ﺗﻨﯽ ﺭﺍ ﺭﻭﺡ ﻭ ﻗﻠﺐ ﺩﯾﮕﺮﯾﺴﺖ٬ ﻗﺼﻪ ﭘﻮﭼﯽ ﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﺭﻭﺡ ﻭ ﺩﻭ ﺗﻦ٬ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﻮ ٬ ﺩﺭﯾﻐﺎ ٬ ﻧﻪ ﺗﻮ ﻣﻦ!ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ٬ ﺑﺮ ﺩﻝ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﻡ ٬ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮔﺮﯾﺨﺖ٬ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﺩﻝ ﺍﺯ ﻫﻢ ﮔﺴﯿﺨﺖ ٬ ﺁﻧﭽﻪ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺯﻝ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﮔﻔﺖ ٬ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺭﻓﺖ ٬ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻋﺸﻖ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺭﻓﺖ. "ﻫﻤﺎ ﻣﯿﺮ ﺍﻓﺸﺎﺭ"

*ﻓﺮﻭﻍ ﻓﺮﺧﺰاﺩ* ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺮﻑ ﻣﻴﺒﺎﺭﺩ ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺮﻑ ﻣﻴﺒﺎﺭﺩ ﺩﺭ ﺳﻜﻮﺕ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻡ ﺩﺳﺘﻲ ﺩﺍﻧﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﻴﻜﺎﺭﺩ ﻣﻮ ﺳﭙﻴﺪ ﺁﺧﺮ ﺷﺪﻱ ﺍﻱ ﺑﺮﻑ ﺗﺎ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﭼﻨﻴﻦ ﺩﻳﺪﻱ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺑﺎﺭﻳﺪﻱ...ﺍﻱ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﻮﺭﻡ ﻧﺒﺎﺭﻳﺪﻱ ﭼﻮﻥ ﻧﻬﺎﻟﻲ ﺳﺴﺖ ﻣﻴﻠﺮﺯﺩ ﺭﻭﺣﻢ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎﻱ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻣﻴﺨﺰﺩ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ﻗﻠﺒﻢ ﻭﺣﺸﺖ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺩﻳﮕﺮﻡ ﮔﺮﻣﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﺨﺸﻲ ﻋﺸﻖ ﺍﻱ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻳﺦ ﺑﺴﺘﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻡ ﺻﺤﺮﺍﻱ ﻧﻮﻣﻴﺪﻳﺴﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ‚ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ

ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟/ﺩﺭ ﻓﻠﻖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺳﻮﺍﺭ/ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﻜﺜﻰ ﻛﺮﺩ/ﺭﻫﮕﺬﺭ ﺷﺎﺧﻪ ﻧﻮﺭﻯ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻳﻜﻰ ﺷﻦ ﻫﺎ ﺑﺨﺸﻴد!

به خداحافظي تلخ تو سوگند، نشد
که
تو
رفتي و دلم ثانيه ‏اي، بند نشد
لب
تو
ميوه‏ ي ممنـوع ولي لب‏هـايم
هرچه از طعم لب سرخ
تو
دل کند، نشد
با چراغي همه جا گشتم و گشتم در شهر
هيچ کس، هيچ کس اينجا به
تو
مانند نشد
هر کسي در دل من جاي خودش را دارد
جانشين
تو
در اين سينه خداوند، نشد
خواستند از
تو
بگويند شبي
شاعرها
عاقبت با قلم شرم نوشتنـد؛ نشــد!
‏

ما ز بالاییم و بالا می‌رویم ما ز دریاییم و دریا می‌رویم ما از اینجا و آنجا نیستیم ما ز بی‌جاییم و بی‌جا می‌رویم کشتی نوحیم در طوفان روح لاجرم بی‌دست و بی‌پا می‌رویم همچو موج از خود برآوردیم سر باز هم باز هم در خود تماشا می‌رویم اختر ما نیست در دور قمر لاجرم فوق ثریا می‌رویم ما ما ز بالاییم و بالامی‌رویم

ﮐﺸﻮﺭ ﺣﺴﻦ ﺗﻮﺭﺍ،ﺳﺮ ﺣﺪ ﭘﯿﺪﺍﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﮔﺸﺘﻦ ﻣﻠﮏ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﺣَﺪ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﮔﺮ ﺳﻔﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﯼ ﺩﻝ،ﺳﻔﺮﯼ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﮐﻦﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺯ ﻋﺎﻟﻢ ﺩﻝ ﺳﻮﺧﺘﮕﺎﻥ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﻫﻤﻪ ﭼﻮﻥ ﺟﺎﻡ ﺷﺪﻡ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩﻡﺧﻮﺷﺘﺮ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﺭﻭﯼ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﻫﺮ ﺧﻂ ﺣﺴﻦ ﺗﻮ،ﺻﺪ ﻣﻌﻨﯽ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩﺣﯿﻒ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺩﺭﺍﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺩﺍﻧﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﺩﻝ ﻣﺎ ﺗﺎﺏ ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺷﺖﺭﺍﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﺧﻮﺭ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺗﻮ،ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖﺣﺎﻟﯿﺎ ﺑﺮ ﻭﺭﻕ ﮔﻞ ﺧﻂ ﻫﺠﺮﺍﻥ ﺑﻨﻮﯾﺲﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ،ﭘﯿﮏ ﺳﺒﮏ ﭘﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ."ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽﻣﻌﻠﻢ